CulturaDialettoPoesie in maddalenino

Cussì è nata l’isula

U signuri era stancu, s’era pusatu,
u jornu primma u mondu avia criatu;
era pinzendi a tutti i sò lavori
e c’u mandillu si pulìa u sudori.

Ma s’era missu in mezzu a una correnti
di sciroccu, libecciu e di punenti;
nun si vidìa, e accesi dui fanali,
era a bonifacio, un do canali.

-Stu sciurinu m’entra sinu all’ossu,
qui ghi voli un pocu di ridossu!-
Dittu quistu si metti un pò a circà
quarcosa che putissi arridussà.

Ti piglia una manata di diamanti
e se li jetta propriu da davanti,
fendi cussìni un tamantu bloccu
a proa di punenti e di sciroccu.

Poi di smeraldi ghi n’avia un cavagnu
e ghi li lampa intornu, tutti a bagnu,
e pè daghi di luci un pò di jocu,
da u soli ghi strizza un pò di focu.

Avìa finitu ma nun ghi piacìa
perchè suffittu ancura nun g’avìa;
penza e ripenza a cosa duja fà,
e poi a Mamma è andatu a dummandà.

A Madonna subitu ha accittatu,
e livendisi u mantellu ghi l’ha datu;
Iddhu l’ha stesu supra comm’un telu,
e cusì g’avìa fattu puri u cielu.

Era cuntentu; pò avìa pinzatu
chi ancura un nommi nun g’avìa datu,
e dopu un assemblea in Paradisu,
livendi a seduta avìa decisu:

Era u nommi più bellu du Criatu,
u scogliu “Maddalena” l’ha chiammatu.

Mario Boccone